Chiampions League

Rysunek Maksia z wczoraj, po prawej przerysowana podkładka pod herbatę:)

Bywa, że patrząc na mojego syna, zakładam okulary sukcesoprzyszłościowe i niczym kulkę z plasteliny, chcę go ulepić jak należy, a potem wrzucić do kołowrotka napędzającego życiową pomyślność.

Służą po temu niewinnie wyglądające kompetencje dla dzieci w każdym wieku, bilanse pediatryczne, wykresy, sprawności psychomotoryczne i językowe...

Wystarczy, że idzie mu nieźle w jednym tam punkciku, a ja już z dumą, ach z jaką dumą, zakładam, że będzie geniuszem, powali nauczycielkę na łopatki swą wiedzą, a potem pójdzie w tym kierunku i ...no...zostanie KIMŚ!!!

Tam zaś, gdzie nie dociąga, mam ochotę zorganizować szybki kurs nadrabiający, ze mną w roli mentora...

Za przykład niech służą nasze zadania domowe, raz się zapaliwszy, odrabiamy je do dzisiaj, bo JA CHCĘ, aby miał to już opanowane. Szybciej, szybciej, szybciej...I się nie cieszę, gdy mylą mu się litery i bazgrze jak kura pazurem...

Tymczasem dotarło do mnie, że przecież i tak się wszystkiego nauczy...Pisania, czytania, liczenia, długości i szerokości geograficznych.

A moim zadaniem, jako MAMY jest kochać go, takim jakim jest. I nie jest to wcale zadanie oczywiste.
Jasne, miłość rodzicielska ślepą i bezwarunkową jest, przecież to się wie (albo i nie?), ale czy oby na pewno umiem dostrzec w moim dziecku niepowtarzalność i obdarzyć go akceptacją?

Ostatnio modlimy się w trójkę po kolei dziękując, prosząc i przepraszając w nawiązaniu do minionego dnia i wtedy Maks gada i gada...Czasem nie na temat, czasem naprawdę długo, ale nie przerywamy mu i nie podpowiadamy i mam wrażenie, że wtedy właśnie czuje się akceptowany...Wysłuchany i zrozumiany...I właściwie na tym powinno się chyba opierać nasze rodzicielstwo. Tylko tyle, czy aż tyle???

Dopiero, gdy dam mu czas i posłucham co ma do powiedzenia, bez poprawiania jego polszczyzny ( och tak, robię to nagminnie, także w stosunku do Mariusza), bez podsuwania tematów ( ,,a może wymieniłbyś mi pory roku i policzył do stu?) i zajęć ( ,,twoje literki z brzuszkiem są nie do odczytania, choć, zrobisz se trochę szlaczków"), dopiero wtedy odsłania się przede mną wspaniały dziecięcy świat...

Maksiu: Jak byłem z tatą w Afryce, to widziałem pytona, ale się go nie bałem...Taki pan wziął go na szyję i nic mu się nie stało i można było go dotykać...
Ja: A bałeś się jakiegoś innego węża?
Maksiu: No...Kobry. Bo jak cię ugryzie kobra, to żyjesz tylko dwie bajki i potem umierasz.
Ja:Aaa, to zależy jeszcze jakie bajki...
Maksiu:Dwa Kubusie Puchatki z youtuba....

...świat, gdzie nawet czas mierzy się inaczej...

I tak sobie myślę, gdyby on nie był taki, jaki jest, ale...mniej zdolny, mniej ruchliwy, bardziej nieśmiały, to czy kochałabym go mimo wszystko?
Wydaje mi się, że przez pryzmat życia zgodnie ze scenariuszem ,,życiowej kariery" tracimy z oczu człowieka jako takiego... Począwszy od własnego dziecka, skończywszy na spojrzeniu na zamiatacza ulic, gospodynię domową i bezdomnego.

Chodzi za mną ochota na przeczytanie ,,Twojego kompetentnego dziecka", gdzie może znajdę odpowiedź na nurtujące mnie wątpliwości...

Czuję  podskórnie, że to, do czego zostaliśmy powołani, jest już w nas, i wcale nie trzeba wiele się wysilać, aby to odnaleźć...