Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

poniedziałek, 30 czerwca 2014

Zdjęcia i podsumowania (tradycyjnie) następnym razem;)

Mam wrażenie, że napisać relację z podróży W CZASIE podróży jest rzeczą bardzo ciężką.
A jednak powoli wypadało by się wprawiać ( wciąż aktualna jest nasza długotrwała podróż rozpoczynająca sie we wrześniu). Choć wokół głośno ( korzystamy z darmowego wi-fi w pubie w Reykjaviku, gdzie oglądamy mecz), choć przez siedem dni z hakiem CELOWO unikaliśmy kontaktu z tzw. cywilizacją, w tym internetem też i choć jeździliśmy we dwójkę nabijając kilometrów jak szaleni, to jednak COŚ malutkiego napiszę.
A zdjęcia i relacja następnym razem;)

Przeczytawszy na blogu Mary w plecaku rowerowe wspomnienia z Islandii pewnych bardzo odważnych rodziców z córą, napiszę Wam dlaczego my wybraliśmy jednak opcję JEEPOWĄ:)

  • mieliśmy nieco ponad tydzień na Islandii, a to zdecydowanie za mało. Dlatego liczyła się dla nas swoboda poruszania;
  • chcieliśmy przejechać się po szutrowych drogach, dlatego wynajęliśmy najtańszego z jeepów, marki Suzuki Jimmy, który jednak okazał się posiadać zawieszenie podniesione wystarczająco, by przejechać przez rzeki siegające maksymalnie do kolan, szutrowych dróg, o których mowa jest na Islandii całe mnóstwo i właściwie nie warto wypożyczać tu osobówki;
  • niegasnące dzienne światło pozwalało nam na jazdę ile dusza zapragnie, zazwyczaj kładliśmy się spać po północy, a wstawaliśmy około siódmej rano;
  • pierwszego dnia, gdy padało, nie zmókł nas deszcz, a dwie noce z rzędu wykorzystaliśmy nasz samochód jako noclegownię, przy czym okazało się, że jego przednie siedzenia składają się na płasko, pozwalając nam wypocząć niemal jak w sypialni ( obejrzeliśmy nawet jeden film z laptopa)
  • na Islandii są darmowe myjnie ( a raczej myjki) samochodowe, a odkurzacz kosztuje grosze lub też bywa darmowy.
Tymczasem zostaliśmy bez jeepa. Poruszamy się okazją i nadal nocujemy na dziko. I też jest fajnie!

poniedziałek, 16 czerwca 2014

Z Bieszczad wspomnienia


Żeby zapomnieć się i zatracić w tułaczym życiu potrzeba mi zwykle kilku dobrych dni, podczas których odczuwam dziwny niepokój i tęsknotę, za tym co pewne, stałe i swojskie. Największy strach jest w chwili wyjazdu, zwłaszcza, gdy wyjazd zdarza się być wylotem i gdy od celu podróży dzieli mnie tysiące kilometrów. A potem jest już coraz lepiej, aż w końcu zaczynam czuć, że mój dom jest wszędzie. I że wszędzie mogę poznać wspaniałych ludzi.

Tym razem pojechaliśmy w Bieszczady. Bez szczegółówych wytycznych gdzie będziemy spać i co dokładnie robić, ani na ile dni tam zostaniemy.
Pierwszego dnia wyszliśmy ( tzn. nasza trójka, bo szwagier z dziewczyną ostro ruszyli na Małą i Wielką Rawkę, a potem dołączyli do nas na Połoninie Caryńskiej) na niemal dwugodzinny szlak. Drugiego maszerowaliśmy już cały dzień, zdobyliśmy Tarnicę, zeszliśmy do Ustrzyków Górnych, przenieślismy bagaże do schroniska w Wetlinie i po meczu poszliśmy na imprezę do nowo poznanych ludzi. Trzeciego dnia ledwie żywi wyszliśmy jedynie na szczyt Jawornik ( nie dotyczy to szwagra z dziewczyną, którzy zdobyli Połoninę Wetlińską, ale że byli w Bieszczadach po raz pierwszy, nie należy im się dziwić, że chcieli,,zaliczyć" wszystkie kluczowe tarsy). Potem było ognisko w gronie harleyowców i kolejny mecz w schroniskowej baro-świetlicy.

Zapach ogniska- cudowny! (nawet jak ma się tylko jeden średnio już czysty polar)
Rozmowy z ludźmi właściwie nieznajomymi, ale jakby znanymi od lat- bezcenne!
Słońce na połoninach, silny wiatr i ,,odrabianie" lekcji z Maksiem na łonie natury- wspaniałe!

Jednym słowem- zachciało mi się wolności, wakacji, włóczęgi- czyli tego, co mnie właściwie czeka, ale w sens czego zaczęłam już powątpiewać zapuszczając korzenie w moim kraju, gdzie tak wielką rolę odgrywa to czy ma się własny dom i to, jak ten dom powinien w każdym centymetrze sześciennym wyglądać:)

No to co?- trochę zdjęć z mojego ,,domu"?:):):)








Nasze chodzenie po górach znacznie zwolniło tempo, odkąd Maks przemierza szlaki o własnych siłach...Kondycyjnie nie idzie mu najgorzej, ale mozolne pięcie w górę bywa dla niego nudne, więc próbujemy pokazać mu ile tylko się da po drodze. Póki co organizujemy w terenie przypadkowe lekcje biologii. W Bieszczadach widzieliśmy: żaby, myszki polne i zaskrońca.




Poza tym chyba sami z siebie wrzuciliśmy na luz...Lubimy poleżeć na szczycie góry, albo na łące. Obfotografować po drodze kwiaty. Iść i chłonąć, zamiast iść i zdobywać. Cóż, muszę przyznać, że kiedyś wyglądało to inaczej;)

Co do poczucia wolności- nad Soliną ( tak, tak, tez byliśmy, choć jedynie przelotem) spotkaliśmy zupełnie przypadkiem naszych znajomych z Wetlliny. Od razu nakreśliśmy plan kolejnego wspólnego wieczoru, no i jeszcze kolejnego ( w Rzeszowie szykował się fajny koncert), ale dziewczyna szwagra nie mogła dłużej zostać...
My tymczasem uświadomiliśmy sobie, że w naszej przyszłej podróży nie będą wiązały nas żadne konkretne terminy i pewnie nieraz pozwolimy rzeczom po prostu się dziać:) Gdybyśmy byli sami- no problem- moglibyśmy zostać dzień, dwa, a nawet tydzień dłużej! Szepnę Wam w sekrecie- życie bez pracy zaczyna mi się podobać:)

A! W scenerii takiej oto zabytkowej cerkwii:
...spotkaliśmy parę starszych Francuzów, którzy campervanem przemierzają Polskę:)
I tym oto sposobem wczoraj zjedliśmy z nimi kolację i obejrzeliśmy mecz w domu moich rodziców:)
Dzięki temu, że zgodzili się zaprosić pod swój dach nieznajomych- zyskali fajny wieczór i zaproszenie w Alpy, gdzie nasi goście mieszkają tuzobok wyciągu narciarskiego na wysokości 1600 m.n.p.m.

A my, w zaciszu ryterkiego domku,, szykujemy się tymczasem na podróż tylko we dwójkę, która zdarza nam się trochę przypadkiem, trochę za sprawą zrządzenia losu, trochę z powodu wspólnych marzeń by zobaczyć tamten niedostępny kawałaek świata- w przyszłym tygodniu wyruszamy na Islandię!:)

środa, 4 czerwca 2014

Jak to jest powracać?

Wróciliśmy. Po trzech latach- jak ten czas leci!
Wróciliśmy i  nie za bardzo umiemy poskładać życie do kupy- czymś się zająć, zaplanować jakiś wyjazd. Póki co dni mijają nam raczej leniwie, z deszczem i chłodem za oknem, na spotkaniach przy kawie ze znajomymi i rozmowach do późna wieczorem. Na grillach przy polskiej kiełbasie, na którą już patrzeć nie mogę ( właściwie to ja nigdy nie lubiłam kiełbasy:). Na próbach przywrócenia Maksiowi szkolnego porządku ( uczę go od kilku miesięcy z książek dla pierwszaków).
Nasz wyjazd w świat opóźni się na 99%. Toteż musimy w międzyczasie zorganizować sobie ,,wakacje zastępcze". Mamy bilety do Anglii, a stamtąd wszak już rzut beretem na północ Szkocji ( kochamy te rejony), lub jeszcze gdzieś dalej:) Poza tym zostają jeszcze całe połacie nieodkrytej Polski:)

Ruszymy się stąd akurat jak nadejdzie jesień, początkiem września:)

Tymczasem już od tygodnia nie pracuję. Niby fajnie, ale czasem miałabym ochotę za coś się wziąć i coś zarobić. Czyżby to szwajcarska mentalność pracusiów aż tak mi się udzieliła? Poza tym załapałam model planowania wszystkiego z wyprzedzeniem i dziwi mnie czemu inni nie podzielają tegoż modelu;) Wysyłam maile i wiadomości na fb i spodziewam się natychmiastowych odpowiedzi, których nie ma:) Polacy chyba żyją sobie bardziej na lajcie. Korzystam też z uroków niezapowiedzianych wizyt ( albo tych zapowiedzianych pięć minut przed) i cieszę się nimi niesamowicie!

I tak mijają pierwsze dziwaczne adaptacyjne dni w mojej ojczyźnie:)