W ostatni weekend( a był to weekend deszczowy i pochmurny, jak zresztą kilka innych z rzędu go poprzedzających), trzymając się mej nowej zasady spędzania każdej możliwej chwili w gronie rodzinnym oraz innej, polegającej na dokładnym poznaniu terytorium wroga (hehe), pojechałam na wyścigi samochodowe;P
Ludzie! Moi dwaj domownicy potrafią godzinami gapić się w filmy z samochodami w roli głównej na youtubie, a dla mnie mógłby być to rodzaj najcięższej z tortur... A jednak postanowiłam spróbować...
W sobotę pracowałam, więc poszli na wyścigi we dwóch; wrócili jedynie na obiad, umorusani, szczęśliwi i wyprzedzający się w relacjonowaniu czegóż to tam nie widzieli! A potem odjechali z piskiem opon naszym ledwo żywym samochodem sportowym(!)- Maks z przodu(!!!)
W niedzielę wszyscy mieliśmy wolne, więc w boleściach niedospanego poranka, gdy za oknem mżyło tak przyjemnie, zerwaliśmy się bez śniadania, aby zdążyć na pierwszy wyścig (siódma piętnaście).
Na miejscu zasiedliśmy na trawie, w deszczu, pod okryciem z parasola i ortalionowych kurtek, spoglądaliśmy na przemykające bryki, jedząc chleb z serem i szynką, przepijając go ciepłą herbata i kawą z termosów. A jednak! Pierwsze odgłosy ryczących silników zwabiały nawet nieosłuchane w temacie ucho, toteż biegłam na przełaj przez łąki i lasy, aby zobaczyć coś więcej. Ale potem...gdy jeden wyścig przechodził w drugi, było ich po trzy dla każdej z klasy pojazdów, a tychże wyliczyliśmy wedle otrzymanego przewodnika, jakieś trzysta z hakiem, trochę się nudziło....
Do dziś temat wyścigów jest u nas na tapecie, drogą skypową zachwycają się nimi i dalsi członkowie rodziny, planując już wizyte na przyszły rok, a ja z setki zdjęć wybieram kilka najładniejszych:) Który z nich był najszybszy- nie pytajcie, bo mi się już od nich w głowie pomieszało:)

 

A to jest auto hit w oczach Maksymilianka: nazywa się Ford Sierra Cosworth i takie właśnie mam mu sprawić na urodziny, gdy urośnie:)

Niegasnąca fascynacja:P

Grunt, że tym razem rekord toru został pobity, a maksymalna prędkość dobiła do ponad dwustu kilometrów na godzinę ( to tor w górach, pod górę, z wieloma zakrętami i skalnymi ścianami).
Pod koniec dnia, pełni niezatartych wrażeń i z wilczym apetytem,  wróciliśmy na swoje. Wyciągnęliśmy grę planszową i usadowiliśmy się na świeżym powietrzu. Maksa wynajęliśmy jako układającego planszę ( gra należy do typowo pamięciowych, polega na zapamiętywaniu położenia skarbów ukrytych pod piramidami). On tymczasem nie tyle chciał wykonywać żmudną robotę, co pograć....I pograliśmy...Usuwając wszystkie abstrakcyjne zasady, np większą ilość punktów w zależności od wylosowanej karty. Co się stało? Ano, nasz syn ograł nas swych rodziców!!! Szybciutko zapamiętywał co gdzie było ukryte, i jak się tam dostać nie zahaczając o inny ze skarbów. Podpowiadał nam wyśmienicie! Z początku chcieliśmy dać mu fory, ale potem nie było takiej potrzeby, bo po prostu był z nas wszystkich najlepszy! Byłam w zdrowym szoku, bo na pudełku napisali, że gra jest od ośmiu lat....Zadziwiły mnie jego zdolności do uczenia i pomyślałam, że teraz nie ma co się dziwić czemu mówi po francusku z akcentem lepszym niż mama, babcia, ciocia i wszystkie romanistki w rodzinie razem wzięte:)
A na koniec link do filmiku o mej ulubionej tematyce, a co!!!
http://www.youtube.com/watch?v=ur12UntPHfI

Lato!

Gorące lato za oknem, więc rzadko wsiąkam w świat internetowy.
W ciągu minionego tygodnia przyjechała do nas moja siostra z niespełna dwuletnim synkiem.
I tak wiele atrakcji odkryłam w swej okolicy po raz PIERWSZY;)
Pierwszy raz przejechałyśmy się z dziećmi fajnym pociągiem z otwartymi szybami i na kółkach, którego trasa wiedzie nad jezioro Iles ( to tam, gdzie się lubię pomoczyć od czasu do czasu).
Pierwszy raz byłam na otwartym basenie, a właściwie na dwóch otwartych basenach w mieście Sion, świetnie wyposażonych, dla starszych, dla młodszych, dla amatorów słońca i cienia, niemowląt, babć, i nawet tych, co kochają po prostu poczytać w cieniu drzew:)
Poza tym przez okrągły tydzień nie dosypialiśmy nocek, siedząc i gawędząc przy winie do późnych godzin nocnych, a potem (czasem) wstając do pracy.
Mój Maksiu miał jechać do dziadków do Polski, ale nic z tego wyjazdu nie wypaliło, więc dziś po raz pierwszy ( w porze wakacji przedszkolnych), spędził poranek u nowej niani:) Na razie odsypia trudy wczesnej pobudki i poznawania nowego otoczenia, ale wrażenia po pierwszym dniu mam dość dobre ( niemal siłą przyszło mi go wyciągać do domu na obiad, hehe).
I tak płyną powoli letnie dni w ciepłej Szwajcarii... W cieniu naszego jedynego drzewa w zarośniętym trawą ogrodzie, albo na betonowym tarasie na zewnątrz. Jutro kreska temperatury ma dobić do trzydziestu trzech stopni!
Mogę napisać tylko, że UWIELBIAM tę porę roku:)
Póki co, stopuję więc troszkę z pisaniem, na rzecz celebracji tego, co za oknem.
Ahoj!

Bliskie nieodkryte...

Najbardziej lubię odkrywać świat z moim Maksiem. 

Lubię nasze chwile sam na sam, gdy idziemy przed siebie niczym Kolumbowie odkrywający Amerykę (co najmniej!)

Bierzemy w plecak koc, coś do picia, i jakiegoś owocka, i wybywamy.

Tuż za rogiem czają się nieraz miejsca, o jakich nie śniło się nawet kolorowym broszurkom z biur podróży!

Wczoraj byliśmy po raz drugi ( a ten pierwszy raz zdarzył się też całkiem niedawno), nad jeziorem. Mamy do niego dwa i pół kilometra, a wycieczkę w doskwierające upały wynagradza przyjemny chłodzik i cień na miejscu.

Nie macie pojęcia ile się tam dzieje!

Są kaczki, które podpływają chętnie do dziecka z suchym chlebem w ręku! I ogromne ważki! Lilie wodne piękniejsze niż w książce dla dzieci! Żaby wygrzewające się na słońcu! Gałęzie wierzb opadające do wody! Drzewa, po których bez problemu można się wspinać! Błotniste ścieżki świetne do rozpędzania się !(  i zaliczania miękkich poślizgów jednocześnie)

Trudno powiedzieć który groźniejszy

Tyle, że...
Tak rzadko mam czas, żeby wyjść i odkrywać świat...
Tak rzadko chce mi się uczestniczyć w świecie mojego dziecka...
Ciągle są na głowie telefony, rachunki, załatwianie tego czy tamtego...i nerwy, stres....skrajanie wybryków Maksia na mój własny fason, modny i wygodne, nigdzie nie uwierający...