Zima jest piękna!

   W miniony weekend znów nawiedziła nas mgła, rozsiadła się wygodnie w dolinie i siedzi tak aż do dzisiaj. W sobotę pracowałam, ale w przerwie (od 12 do 16.30), gdy po obiedzie wewnętrzna potrzeba gnała mnie na spacer, wzięłam pod pachę całą resztę familii i pojechaliśmy się przejść. U nas na dole śniegu było tyle, co kot napłakał ( ale trzeba przyznać, że jednak wciąż się utrzymuje, już od połowy grudnia). A ciut wyżej, w miejscu, gdzie kiedyś myśleliśmy się przeprowadzić, bajeczna, puszysta, bielutka zima, z iglakami uginającymi się pod ciężarem śniegu, z zaspami, w które wpada się po kolana. Tak więc ruszyliśmy na godzinny spacer...

   Niedzielę miałam z kolei wolną od rana do wieczora, z rana zasypało nieco i naszą okolicę, tak więc wątpliwości nie mieliśmy żadnych: aż się prosiło, żeby znów iść na spacer. Tyle, że ta mgła... Szusując na sankach moglibyśmy widzieć jedynie niewielką przestrzeń znajdującą się tuż za ich czubkiem:) Postanowiliśmy mimo wszystko spróbować, pojechaliśmy na drugą stronę miasta Sion, w stronę miejscowości Nax, do której droga pnie się śmiało pod górkę. Jedziemy, jedziemy...a tu zza otaczających nas chmur zaczyna mrugać słoneczne światło. Jest coraz mocniejsze i jaśniejsze z każdym pokonywanym metrem. Na pewnej wysokości chmury znikają i wjeżdżamy w słoneczną, zimową pogodę, obserwując zalegającą w dolinie rzekę chmur. Bajeczny widok i jaka niespodzianka!
I taką sobie metaforę od razu przy tej okazji wyczaiłam, że mimo chmurzysk spowijających nieraz pewne sytuacje w życiu, zawsze warto próbować, nie poddawać się, bo nigdy nie wiesz człowieku, co cię czeka u celu:)

A potem był długi spacer, bez zdjęć, bo aparat został w samochodzie, za to z ciepłą herbatką w termosie, z pięknymi widokami, ośnieżonymi drzewami, ze świeżym, alpejskim powietrzem, ze zjazdem ekstremalnym połączonym z kilkoma wywrotkami i całkiem mokrym Maksiem na finale.... Oj, fajnie było, fajnie:)